Eddy op pensioen
28 october : Den Eddy gaat op pensioen, van harte proficiat !
Hij was lange tijd de motor achter het Belgisch alpinisme en het is misschien het moment om eens zijn loopbaan neer te schrijven.
Het curculum vitae samenstellen van Eddy Abts is bijna onbegonnen werk. Tijdens mijn laatste contact was zijn teleurstelling enorm, de uitleg verward en vooral zijn argwaan bijna legendarisch. Hij praat veel, springt van de hak op de tak, haalt situaties door elkaar, verzwijgt veel zaken of schrijft ze toe aan andere personen, geeft veel terechte kritiek op huidige situaties, blijft een onbegrepen idealist, beschrijft omstandigheden zonder een echt oordeel te vellen waardoor hij een onstabiele situatie creëert. Om het eenvoudig te houden zonder zijn mening te zeggen praat hij alleen over de tegenargumenten. Zoals één van zijn vroegere vrienden verklaart, zegt hij neen als hij ja bedoelt. Bovendien is hij weinig gevoelig voor data, en geeft hij de indruk dat zijn geheugen faalt. Hierdoor gaat hij schuil achter zijn echt verhaal, waarvan hij veronderstelt dat toch niemand het gelooft. Misschien een laatste kans de realiteit te achterhalen.
Het is dan ook vooral via zijn vrienden, oude kennissen, familieleden en door de omstandigheden na te trekken dat je een sluier kan opentrekken welke realisaties hij achter zich heeft en het baanbrekend werk dat hij verwezenlijkt heeft.
Zijn moeder vertelde dat als hij thuis kwam met de fratsen van een medeleerling, ze reeds panikeeerde want binnen het uur kwam de directeur van de school aan de telefoon. En natuurlijk was zoonlief de auteur. De resultaten op school varieerden sterk het maximum en zelfs veel meer als hij zich achter een objectief plaatste het minimum en een nagel van de doodskist voor een leraar die hij niet apprecieerde en die ontegenroepelijk het slachtoffer werd van een ongelimiteerde verbeeldingskracht en realisatiedrang in pesterijen.
De wetenschappelijke vakken en vooral wiskunde kregen zijn voorkeur. In de lagere school had hij ooit na een week al de vraagstukken opgelost van het nieuwe schooljaar. De rest van het schooljaar vulde hij tientallen kladschriften van 100 bladzijden met strafwerk. Zijn vrije tijd bracht hij door in de stedelijke bibliotheek. Jongens en wetenschappen en andere technische tijdschriften waren zijn favoriete lectuur. Zelfgemaakte stoommachines uit concerveblikken, boten, vuurwerk, scheikundige experimenten en noem maar op toerden rond in de tuin, ontploften, vlogen bij de buren, vroegen de interventies van de brandweer, het luchtwezen, of de dokter, toen bij het testen van een nieuwe brandstof voor een raket zijn aangezicht verbrandde. Een peeling waarbij zijn eerste puberteitspuisten verdwenen.
Hij had vier zusters, die de verhalen bevestigen. Hij kon niets normaals doen het moest altijd extreem zijn.
Toen brand uitbrak in de Mechelse bibiotheek hielp hij bij de evacuatie van de boeken. Meer bepaald haalde hij al de kaartenbakken met het klassement en het inventaris naar buiten. Onontbeerlijk materiaal op het niveau van de verzekeringen. Als dank mocht hij als werkstudent tijdens het verlof en savonds het personeel helpen. Ondertussen plant hij verre reizen en vertrekt met de fiets naar Nederland op familiebezoek om de molentocht in Dordrecht te schaatsen. Zijn resultaten Frans op school waren echter beneden elk niveau. Een schande in zijn familie waar ooit Marie Abts de eerste Belgische vlag maakte. Zijn voornaam is trouwens Edouard-Marie
Baron Louis Empain is een verre kennis van zijn grootmoeder en het hoofd van een wereld-imperium. Louis Empain heeft ook verscheidene colleges opgericht en een scholing voor vakantiemonitoren Pro Juventute. De ouders van de leerlingen werken hoofdzakelijk in de kolonies en hun kinderen verblijven tijdens een deel van hun verlof op internaat. Hij mag bij Louis Empain voor twee weken op verlof in Profondeville. Volgens zijn moeder de slechtste beslissing die ze ooit nam en de oorsprong van vele angstige dagen. Hij is daar de enige vlaming tussen de franstaligen. We zijn begin de jaren 60 en Robert Grisel is er de leerkracht gymnastiek die zich met de buitenactiviteiten bezig houdt. Robert klom met al de vooraanstaande leden van de Club Alpin Belge, en heeft ooit nog mee de Grunne geopend in Dave. Louis Empain vraagt hem zich met de turbulente genodigde bezig te houden. En uiteraard wordt er geklommen.
Hij integreert zich niet alleen onmiddellijk, men beslist hem Eddy te noemen, hij is onklopbaar op het niveau van knopen en technieken maar vooral schakelt hij zich in om die aan te leren in het kader van de opleidingen. Zijn inzet wordt beloond. Uiteindelijk blijft hij er twee maanden, bekomt het diploma van hulp-monitor, en men vraagt hem tijdens de weekeinden te komen helpen tijdens de klimactiviteiten.
De problemen Frans op t school zijn niet alleen verdwenen, maar naast auteurs zoals JJ.Rousseau, Descartes vervoegen natuurlijk Herzog, Terray, Lachenal zijn favoriete lectuur.
Hij vertelt dat het leven een opeenstapeling is van toevalligheden, maar zijn zusters vertellen dat hij vooral continu met tientallen parrallelle projecten bezig was. Ondertussen behaalde hij een brevet monitor diepzeeduiken, schreef brieven met projecten naar Cousteau, was hij aan het zeilen, deed aan modelbouw, amuseerde zich met wiskunde, bracht nog steeds uren door in de bibliotheek en vertrok met auto-stop elk weekeinde naar de rotsen, zogezegd naar Profondeville, maar in de praktijk om met zijn waalse vriend Michel Hubert te gaan klimmen, wiens moeder cantinière bij de commandos in Marches les Dames was.
Met een gerecupereerd touw en wat ijzeren mousketons klommen ze zowat alle routes in Marches Les Dames en Dave. Toen zijn vriend uit de traversée in de Nunez viel, waar toen alleen boven de overhang een oude verroeste haak zat en met hun oud touw van 20 meter, veel te kort om af te dalen, forceerden ze s avonds laat in het donker de overhang van de escaliers renversées.
De dag daarop vertrokken ze naar Freyr. Hun eerste beklimming was de feu sacré en daarna de trois saurets , omdat ze dachten dat dit de uitklim van de zig-zag was. Gezien de fratsen in Dave kwam vader Hubert echter zijn zoon ophalen en mocht Michel niet meer klimmen. Maar ze waren niet ontsnapt aan de belangstelling van de leden van de Club Alpin Belge.
We zijn 1964-1965, de periode dat de paras tussenkomen in Afrika. Major Gosse, commandant in Marches les Dames, vraagt R.Grisel om met de Club Alpin Belge klimtechnisch samen te werken in het kader van de commando-opleidingen. Een gezamelijke cursus via Pro Juventute wordt georganiseerd. Hij bekomt dus als burger een getuigschrift van hulpmonitor moeilijkheidsgraad IV, dat van monitor V in 1965 en instructeur in 1966. Het is tijdens één van die cursussen dat Jean Lecomte de commandos nieuwe mousketons komt aanbieden : aluminium bonattis in de plaats van de gebruikelijke stalen simonds . Uit de garage halen ze een vrachtwagenband om die te testen. In die tijd worden de klimmers meestal nog met het touw langs de schouder gezekerd, omdat men dan de naklimmer beter kan helpen. Voorklimmers vallen toch niet ! Het toeval wil dat Claudio Barbier daar rondloopt. Hij heeft juist voor de eerste keer de toit Heylen in jaune geklommen en is een voorstander van de gekruiste zekering rond de lenden. Het is de gelegenheid dit allemaal uit te testen en vooral ook het dynamisch zekeren in te oefenen een noodzaak met de vrij statische touwen. De gekruiste lenden zekering zal snel de standaard worden. Eddy heeft echter ook een aantal testen uitgevoerd met de halve mastworp die gebruikt werd bij het afdalen.
In die periode zit hij duidelijk meer op de rotsen dan op de schoolbanken. Hij vertrekt als instructeur met de mutualiteiten naar St.Moritz en werkt samen als drager met Bernard Burgshauber van Pontresina. Samen klimmen ze de Nordwand Piz Palu (Bumiller route), Scercen, Roseg, Morteratch, Hij heeft afgesproken met Jean-Yves Tatte, directeur Tupperware, F.Bechet en C.Delcour aan de Lac Major. Samen klimmen ze de Tagliaferro in Alagna (Ïtalië). Daarma vertrekken ze naar Macugnaga. Met Claude en Francis klimt hij de cima di Jazzi. Ze ontmoeten Guiseppe Oberto in zijn winkel, die hun de berggids Luciano Bettineschi voorstelt. Hij heeft twee klanten de voorzitter van de Zwitserse alpenclub Génève en zijn vrouw die de Cresta Signal willen klimmen op de punta Gnifetti van de Monte Rosa, één van de langste beklimmingen in de Alpen. Hij vraagt of Eddy en Claude hem willen volgen om indien nodig een handje toe te steken. Eerst klimmen ze de punta Grober. Op de gnifetti-graat slaat echter het weer om. De top wordt in extreme omstandigheden bereikt en ze hebben Luciano zwaar moeten helpen om de zwitsers boven te krijgen. Uit dank worden ze lid gemaakt van de club 4000 in Macugnaga en krijgen ze het goud omringd ereteken van de zwitserse alpenclub. Een paar dagen later maakt hij een afspraak met een stel duitsers die de Marinelli couloir willen klimmen in de oostwand van de Monte Rosa. Maar niemand daagt op in de hut. s Morgens vertrekt hij in solo. Er is een spoor en het couloir is volledig in sneeuw. Maar het weer slaat opnieuw om en om de rotsen te vermijden klimt hij de route uit via de Zumstein-col. Hij heeft geen documentatie van de afdaling en loopt verloren in de mist, en moet bivakeren, s Morgens kan hij een stuk afdalen met een kordee italianen en een ander stuk met zwitsers. In het dal vervoegt hij macugnaga met autostop. Daar wacht hem een verrassing. Zijn vrienden zijn verdwenen, zijn materiaal verdeeld en de rest staat in een zak naast de vuilbak. Als Luciano zijn verhaal hoort krijgt hij de mogelijkheid zijn financiën terug op peil te brengen door als drager te werken voor de cabane Margherita (4556m). Van Oberto als kwinkslag krijgt hij de topo van het massief.
Dat jaar passeert hij nog in Chamonix en klimt met C.Delcour de Pointe Adolphe Rey Voie Saluard TD.
Tijdens de weekeinden geeft hij nog altijd cursus bij pro Juventute en zit dus continu met beginnelingen op de rotsen. Het is ook de gelegenheid om alle knopen, technieken en redding in te oefenen. Bovendien klimt hij soms met Etienne Lemeire. Eén van de speologen van de frans-belgische speologengroep met onder andere H.Tazieff die de takel, die gebruikt werd om Corti uit de Noordwand van de Eiger te halen, aan de zwitsers hadden uitgeleend.
In Namen wordt hij als autostopper opgepikt door Christian Bernard. Het wordt zijn onafscheidelijke klimmaat. De extreme routes in Freyr worden wel eens een enkele keer geklommen, maar samen vormen ze vooral één van de snelste cordées. Super-vol-au-vent, Tour de Cochon, directe, trois saurets, enfant, lecomte, enz vragen normaal minder dan een half uur om die van benedenuit te klimmen en een tiental routes per dag zijn een must.
Het jaar daarop als naklimmer met de nederlander E.Kaufmann klimt hij de Oostwand van de Capucin voie Bonatti ED en de Mont Maudit arrête Kuffner D, maar hij beklimt ook verscheidene keren de Mont Blanc, de Chardonnet Noordwand, éperon Migot met oa Roch Burton en de Noordwand Tour Ronde.
In 1967 wordt hij afgevaardigd in Zell Am Zee voor de Belgische Alpen Club samen met José de Geyter. Het is echter een tegenvaller. Vooreerst worden ze door het OAV beschouwd als een buitenlandse touristensektie uit een plat land, ondanks hun klimniveau en hij krijgt een flinke uitbrander omdat hij net ervoor het pallavicinicouloir aan de grossglockner in solo heeft geklommen, maar bovendien, samen met de Fransen (vooraanstaande klimmers maar die geen woord duits begrijpen) , moeten ze verscheidene keren tussenkomen tijdens de presentatie reddingstechnieken om ongevallen te voorkomen. Ze krijgen allemaal een sticht-plaquette waarmee een demonstratie dynamisch zekeren wordt gegeven. Als ook dat misloopt toont hij de halve mastworp als wisseloplossing en nog een aantal optimalisaties van takeltechnieken, die achteraf terug te vinden zijn in publicaties in de zin van een buitenlander toonde volgende technieken en knopen. Het OAV heeft het bij hem voor altijd verkorven. José is verantwoordelijk voor de wandelclub aan de Gentse Universitaire Sportbond en droomt ervan die uit te bouwen naar het klimmen. Hij stelt Eddy voor als lesgever. De samenwerking verloopt vlot, maar José verongelukt echter tijdens een auto-ongeval. Eddy zal de taak volledig ter harte nemen van 1968 tot 1981 en er talrijke vooraanstaande klimmers en alpinisten vormen.
In 1968 vertegenwoordigt hij opnieuw de Club Alpin Belge in Rosenlau. Met de pool E.Bajo klimt hij de Wetterhorn, maar ze doen ook een poging op de mittellegi-graat en de Eiger.
Ondertussen behaalt hij een diploma wiskunde en fysica, maakt een eindwerk over de elasticiteit in de econometrie en wordt aangesteld als leerkracht.
Weinig duidelijk waar hij ondertussen klimt. Al de weekeinden zijn gevuld met het GUSB en Pro Juventute. Tijdens het verlof vertrekt hij onder andere met T.Leruth naar de Calanques, Fontainebleau en Saussois. Hij klimt tijdens de stages in les Houches bij M.Fagot, oa aiguille du midi voie rébuffat met C.Delvenne, voie Contamine met T.Leruth, Aiguille de Rochefort D , Mont Blanc du Tacul en Eperon des Cosmiques TD voie Leroux met J.Marien, Aiguille du plan met M. Defaiture. Verder een aantal beklimmingen zoals de Mont Blanc en Pt Aig.Verte die Michel hem geregeld vraagt uit te voeren met nieuwe klimmers, of om klimmers weg te halen met slecht weder of in moeilijkheden.
Incidenten en ongevallen in Freyr zijn bijna dagelijkse kost. Eddy is één van de weinigen, samen met Claudio Barbier, die voldoende touwtechniek hebben tijdens de reddingen, maar er zijn ook veel te weinig degelijke bevestigingspunten en relais. Dit is ook een probleem als in jaune wordt geklommen. Claudio vraagt hem bijgevolg een aantal haken te cementeren, niet alleen in Freyr, maar ook in Dave. Uiteindelijk worden het er meer dan honderd.
Maar er is ook een basisprobleem. Enerzijds zou er een cursus reddingstechnieken moeten komen, maar anderzijds heeft het wijzigen van de pitonnage heftige discuties voor gevolg
In 1968 zullen die uitmonden in hetgeen de klimgeschiedenis zal ingaan als la guerre des pitons .
In 1969, we zitten midden in de koude oorlog, doet hij zijn legerdienst op het ministerie van landsverdediging in Brussel bij SGR-de inlichtingendienst. Dit geeft hem relatief veel vrijheid en nieuwe straffe maar discrete verhalen. Bovendien is het ministerie op een paar honderd meter van het CAB-clublokaal, square Ambiorix. Dat jaar wordt bij voorbeeld het tijdschrift van Brabant op het ministerie vanaf microfilm gedrukt.
Het is ook een periode dat hij de Escaliers Renversées en lAcadémique in jaune klimt en tijdens de week veel met Claudio Barbier naar de rotsen rijdt. Enerzijds heeft Claudio tijdens het weekeinde klimmers voor extreme routes, maar als training gaat zijn voorkeur naar het zeer snel klimmen van talrijke moeilijke routes de beruchte 1000 meter. Klimmers vinden die dat volhouden, razendsnel op de relais zijn, betrouwbaar en ervaring hebben in het zekeren zijn niet legio.
Ondertussen wordt er via het GUSB gewerkt aan een expeditie naar de Mount Kenia (5199 m) samen met een team botanisten. Maar in 1970 is hij getrouwd en tijdelijk aangesteld in het onderwijs in Vilvoorde. Als hij vertrekt verliest hij zijn job. Hij zal aan Freddy Depadt vragen hem te vervangen. Freddy lukt erin met de expeditie de top te halen.
In 1972 klimt hij onder andere de Noordwand Chardonnet éperon Migot, Noordwand Aiguille dArgentière en NW-wand Aiguille de lM voie Couzy en Ménégaux met JF Levallois.. Daarna de Westwand van de petites Jorasses en de Noordwand Grandes Jorasses éperon Walker met Frédéric Froget. Ze zijn waarschijnlijk het snelste cordée in de wand maar om 1 uur s middag in de dièdres rouges krijgen ze zwaar onweer. Uiteindelijk moeten ze bivakeren. De daarop volgende morgen klimmen ze samen met het andere belgisch cordée gevormd uit Franky Boeye en Bernard Gysen naar de top. Op de middag staan ze terug in Chamonix. Een hechte band tussen de klimmers is het resultaat.
In 1966 (?) werd door de nationale monitorenschool van het ministerie van nationale opvoeding en cultuur een cursus bergbeklimmen georganiseerd via de natuurvrienden. Maar deze cursus had weinig succes. Goede klimmers ontbraken, het politiek engagement was te zichtbaar, er was geen klimtoelating op de grote massieven, enz.
Via het GUSB en Pro Juventute (de Franstalige tegenhanger van het toen nog unitair België) had Eddy echter ook contacten met de verschillende klimverenigingen en het BLOSO. Zijn droom was de Natuurvrienden en de section flandern van het OAV onder te brengen onder de koepel van de Belgische Alpenclub die niet alleen internationaal erkend was, maar ook internationale faam genoot. Onder andere met Werner Aghten zou hij achter het oprichten staan van een vereniging met belgische statuten voor het OAV om erkenning door het Bloso te kunnen bekomen. In 1973 creëert hij bij het BLOSO de functie technisch directeur bergbeklimmen die de drie alpenverenigingen samenbrengt en lukt hij erin een cursus animator bergbeklimmen en hulptrainer te organiseren. De BAC met zijn vrienden zoals Marc Boedts, Franky Boeye, hijzelf maar ook Claudio Barbier zorgen voor het klimwerk, de touw- en reddingstechnieken. De theoretische vakken gaan grotendeels naar het VBV en ATB die plafoneren in de moeilijkheidsgraad D. De cursus hulptrainer zal hij organiseren in 1974-1975-1976-1977-1978-1979-1980-1981.
Vooral het gedeelte evacuatie dat hij ontwikkeld is toonaangevend. Er worden nieuwe techniueken ontwikkeld en er wordt niet alleen gewerkt met touwen maar ook met staaldraad, draagbaren, cacolet, enz. Tijdens deze cursussen meestal in Marches-Les-Dames werkt hij samen met het bedrijf vandeputte om nieuw veiligheidsmateriaal te ontwikkelen en te testen zoals de vacuummatras en -spalken, vandaag standaard bij reddingen. Hij geeft clinics aan de brandweer van Mechelen, Dinant en Antwerpen maar ook aan het ENSA in Chamonix. Jaren later zou een deel van de cursus touwtechnieken gebruikt worden door de commandos om de cursus alpi-secours-grimp te ontwikkelen.
Maar er komt ook een cursus trainer 1977-1982 die scrupuleus de (zomer)programmas van de berggidsenopleiding van het ENSA in Frankrijk en de plaatsemijke programmas in de andere alpenlanden zal volgen. Zijn bedoeling was duidelijk het belgisch gidsen diploma internationaal te doen erkennen, maar het ondermaats niveau van de VBV-klimmers en hun afhankelikheid ten opzichte van het OAV is duidelijk een serieus probleem.
In 1975 voert hij een aantal winterbeklimmingen uit met Bernard Gysen. Een première in de Noordwand van de aiguille du midi (col du plan) maar ook de eerste winterbeklimming van voie Saluard waar ze nieuwjaar vieren en afdalen vanop het laatste relais omdat ze een stel klimmers die hun haken hebben gebruikt et hun de hele tijd gevolgd hebben de première niet gunnen.
Met Jean Meunier klimt hij de Noordwand Blaitière (voie Leiniger), de Noordwand Bionnasay met Cerista, die ook verantwoordelijk is voor een groep jongeren met wie hij een aantal cursussen sneeuw en ijs organiseert en een aantal keer de Mont Blanc beklimt.
In het totaal zal hij ook een zestal hooggebergte-stages organiseren waar hij geregeld Petite Aiguille Verte, Trois-cols, Index, Noordwand Courtes, Noordwand Chardonnet, Zuidwand Cosmiques, arête des Cosmiques, aiguille du midi, enz klimt.
Hij klimt ook de Pilier dAngle, voie Bonatti (5° beklimming) aan de Mont blanc met A.Delobbe en L.Delin.
In 1976 via de cursussen hulptrainer en het VBV wordt een expeditie naar de Huascaran (6768 m) in Peru georganiseerd. Eens te meer zijn er problemen met het technisch niveau van de VBV-klimmers. Door de weersomstandigeheden en verscheidene bivaks laat V.Dewaele F.Van den Dries achter op 6600m. Franky Boeye met drie andere klimmers kunnen hem twee dagen later vervoegen en hem tot op de garganta 6000m brengen waar ze hem echter samen met een andere uitgeputte klimmer terug moeten achterlaten. Uiteindelijk lukt Eddy erin ze te vervoegen en ze allebei naar beneden te brengen. Waarschijnlijk één van de meest hectische momenten van het belgisch alpinisme. Jean Delaruelle, de expeditiedokter voert op 4800 m nog een rechstreekse bloedtransfussie uit op F.Van den Dries (Eddy is O-). Een paar dagen later zal hij samen met M.Boedts en V.Dewaele in twee dagen nog even de top bereiken en beloven samen een achtduizender te beklimmen.
In 1977 Noord-Oostwand Courtes en Noordwand Aiguille Verte (Nant Blanc) met Franky Boeye.
Met Bernard Gysen in 1979 de Noordwand Droites (Davaille route), in die periode, volgens de publicaties van de guide vallot de moeilijkste beklimming in de Alpen. Ze proberen een rechtstreekse route. Als ze juist onder de top zijn en alle moeilijkheden overwonnen zijn breekt echter de corniche, onder het gewicht van een kordee op de normaalroute en worden ze overspoeld door de lawine. Bernard maakt een val van 40 meter maar Eddy houdt hem tegen. Bernard wordt de morgen erop met de helikopter uit de wand getakeld. Dank zij een touw achtergelaten door het kordee op de graat, lukt Eddy erin de top te bereiken en af te dalen.
Tussendoor heft hij ook de couloir gervasutti aan e mont blanc de tacul geklommen in solo in minder dan een uur maar dat vindt hij niet vermeldenswaardig of eerlijk want er was een spoor in diepsneeuw !
We kunnen ons de vraag stellen wat hij in het privéleven uitvoert. Hij heeft twee zonen (1971 en 1973) is vast benoemd als leraar wiskunde-fysica in Hoboken. Werkt samen met de universiteit betreffende geprogrammeerde instructie. Schrijft in dit kader verscheidene pedagogische en didactische artikels over het gebruik van calculators en informatica in het onderwijs. Begeleidt nieuwe leerkrachten en is medeoprichter van de avondscholen informatica in Hoboken en Kapellen. (F.Boeye zal bij voorbeeld zijn stage als leerkracht bij hem uitvoeren).
Als voorbereiding op de himalayaexpeditie en om de voedingspakketen te testen doet hij de GR20 met Franky Boeye op skis in april 1979 en organiseren ze samen een trekking in 1980 in Peru via de Quebrada Ulta, Colcabamba, Punta Union, Quebrada Santa Cruz. Hij beklimt de Pisco 5760m, maar hij helpt ook een spaanse expeditie bij een redding. Een aantal van hen hebben in 1979 de Dhaulagiri beklommen. Vier spanjaarden en hun sherpa bereikten de top. Er zijn in die periode praktisch geen kaarten ter beschikking en de beklimmingsroute verloopt niet via de graat zoals men terugvindt in de documentaties, maar via een traversee naar de westgraat. G.A.Martinez stuurt hem per post al de praktische informatie. Ondertussen heeft hij ook M.Herzog ontmoet in Chamonix, die hem het verhaal van de eerste achtduizender vertelt. De Fransen hadden toen het plan de Dhaulagiri te beklimmen, maar omdat ze de toegangsroute niet vonden beklommen ze de Annapurna.
Voor het amusement behaalt hij nog een diploma automechanica. Zijn rondrijdende autowrakken zijn trouwens een legende maar hij bouwt ondertussen ook zijn woning. Dit betekent de fundering uitgraven, metswerk en betonnering, water, electriciteit, chauffage la totale en gans alleen.
Laten we even terugkomen op die achtduizender. Een lang verhaal !
In het kader van de Bloso-cursussen en zijn beklimmingen heeft hij niet alleen een soliede reputatie opgebouwd maar heeft hij ook heel wat voordrachten, persconferenties, radio- en televisie interviews en uitzendingen verzorgd. Met een aantal bedrijven heeft hij samengewerkt. We zijn niet alleen eind de jaren 70. België heeft geen officiële structuren zoals de alpenlanden, maar ook geen ervaring, om nationale himalaya-expedities te organiseren. Nochthans Edouard-Marie Abts heeft de diplomatieke connecties en een klimploeg die technisch in staat is een dergelijk project aan te pakken. Zijn betrouwbaarheid, credibiliteit en vooral zijn persoonlijke inzet moeten hem toelaten een aantal bedrijven te winnen voor sponsoring. De twee eerste aanvragen via diplomatieke weg mislukken om de eenvoudige reden dat de consul het dossier in Nepal wel opvolgt maar niet voorlegt bij de ambtenaar. Eens gekend een probleem dat snel verholpen is. Om rechtstatuut te hebben, de sponsoring op gang te krijgen en de verantwoordelijkheden in te dekken richt hij een vzw op.
Als organisator en expeditieleider heeft hij niet alleen de volledige verantwoordelijkheid zowel ten opzichte van de Belgische en Nepalese wetgeving, de sponsors maar ook ten opzichte van de deelnemers. En met deze laatsten lopen de zaken duidelijk mis. De voorbereidingen duren meer dan vijf jaar en buiten Jean Delaruelle, de expeditiedokter, haken de klimmers door familiale, financiële en interne omstandigheden af. Bovendien heeft hij beroep gedaan op een niet-klimmer, met als enige ervaring het ronselen van deelnemers voor een trekkingorganisatie en die er continu in zal slagen de naijver tussen de klimmers aan te wakkeren en uit te buiten.
Als je het aan Eddy vraagt, voel je niet alleen de enorme wrevel, en onbegrip maar vooral dat hij met de rug tegen de muur stond. Zonder over zijn tijd te spreken heeft hij meer dan 15000 Euro persoonlijk geïnvesteerd in de voorbereidingen, wat blijkt uit de boekhouding gecontroleerd door J.De Roeck van de alpenclub. Eens de expeditie opgestart, en het bekomen van de eerste sponsorgelden kan hij niet meer achteruit. IJverend om de organisatie van de expeditie rond te krijgen verwaarloost hij bovendien essentiële persoonlijke situaties. Uiteindelijk vertrekt hij vijf maanden op onbetaald verlof, zonder kindergeld of andere vorm van inkomsten er zijn de financiële verplichtingen die het aflassen van de expeditie onmogelijk maken, en dit hebben sommigen zeer goed begrepen veel te goed begrepen.
Franky Boeye, leider van de expeditie van de première naar de zuidwand van de Huascaran, heeft daar een flinke kater aan overgehouden. Maar hij klimt ook met Jean-Pierre Fresafond, die hem zijn boek la revanche de lhymalaya cadeau doet, met dezelfde deastreuse ervaringen als expeditie- lijder . Met die ervaringen en de hulp van Franky simuleert hij het verloop van de expeditie op computer. Wat indien het basiskamp niet door de dragers kan bereikt worden, er een gekwetste valt, de klimmers eruit trekken, kampen verloren gaan. Uiteindelijk wordt het slechtste scenario de realiteit en is het succes alleen te danken aan al dat voorbereidend werk.
Een paar faktoren gaan nog een beslissende rol spelen. Uiteindelijk moet hij vertrekken met klimmers, die hij amper kent, die zich op het laatste moment kunnen vrijmaken en die geen expeditieervaring, laat staan een deftig palmares hebben. Bovendien moet hij bij een dergelijke onderneming veel zaken delegeren. Hiervan wordt niet alleen zwaar geprofiteerd, maar ook door hun onkunde, opportunisme en onderlinge wedijver en persoonlijk belang worden verscheidene onherroepelijke situaties gecreëerd. Uiteindelijk heeft hij de volledige verantwoordelijkheid, kan moeilijk verwijten uiten en kan zich hierdoor vooral niet verdedigen.
Iemand vertrekt een maand voor het vertrek met expeditie-vliegtuigbiljetten, maakt een trekking met zijn vrouw en probeert de kosten te verhalen op de expeditie. Er wordt ondanks de contracten, achter de rug een parallelle film gemaakt. De voedingspakketen zijn onvoldoende luchtledig gezogen en ontploffen op grote hoogte. In plaats van bezine heeft men diezel aangekocht zodat de stroomgroep voor de zender niet kan gebruikt worden Tijdens de beklimming verdwijnen geregeld de vlaggetjes die de route afbakenen. Hierdoor gaat een depot en een kamp gedeeltelijk verloren en verspeelt hij niet alleen zijn topkansen, maar komt ook het tweede team dat afdaalt van de top in de storm in gevaar. Maar opnieuw staat hij paraat. Met twee sherpas en Marc Sebille, die hij een toppoging beloofd heeft, volgt hij hun op de voet. Zijn walkie talkie heeft hij afgegeven aan de sherpas die het afdalend team naar beneden moeten praten. Op 7600 m zal hij de volledige middag in een tentje op een brander, die de weinige zuurstof opbrandt, liters thee en soep maken die hij doorgeeft aan de sherpas en aan het afdalend team als die aankomen. Het tweede team moet absoluut afdalen naar 7200m, willen ze de problemen van het verblijf op grote hoogte beperken. Zelf drinkt hij geen druppel. Nochthans zal één van de klimmers verklaren dat ze thee kregen van de sherpas terwijl hij binnen in zijn tent lag. De dag daarop doet hij nog een toppoging. Om acht uur s morgens zijn ze onder de graat op een honderdtal meter van de top. Ze hebben nog minstens acht uur tijd om de top te bereiken. Maar de storm woedt in alle hevigheid. Een van de sherpas heeft daar tijdens een vorige expeditie zijn tenen verloren en klaagt over de koude. Marc wordt opgetild door de wind. Als hij contact neemt met het basiskamp vragend naar de weersvoorspellingen wordt hij op hoongelach onthaald. Later zal hij moeten vernemen dat indien ook zij de top hadden bereikt de prestatie en het imago van sommigen zou onderschat worden. De voorspellingen op achtduizend meter waren voor die dag temperaturen onder de veertig graden maar vooral windsnelheden boven de tweehonderd per uur. Het is alleen zijn jarenlange ervaring die hem doen beslissen rechtsomkeer te maken en die hun waarschijnlijk het leven gered hebben.
Het basiskamp wordt vervoegd in sneeuwstormen en lawines. Het is een echte puinhoop, de tenten liggen platgewaaid, er is geen eten meer en vooral geen brandstof. De expeditieleden durven niet alleen afdalen en ronselen de sherpas om af te dalen naar de valleien en katmandu. Ze laten hem achter met al het materiaal, de expeditiedokten en de verbindingsofficier. Omdat niemand opdaagt vertrekken ze uiteindelijk. Tijdens de afdaling komt J.Delaruelle zwaar ten val. Eddy kan hem tegenhouden maar Jean breekt een aantal ribben, heeft een zware hersenschudding en een enorme jaap in het hoofd. Hij moet niet alleen de zaak in elkaar naaien, de verbindingsofficier tot onder de gletsjer brengen maar ook de gekwetste slepen en dragen. Het zal bijna drie weken duren voor hij Katmandu bereikt, waar de expeditieleden al lang vertrokken zijn. Ondertussen heeft de verbindingofficier, inspecteur bij de politie, de sherpas uit de kroegen en bordelen gehaald, hen verplicht dragers te ronselen en het materiaal in het basiskamp op te halen. Dat moet nog allemaal gededouaneerd worden en opgezonden naar België. Als ze uiteindelijk aankomen wordt hij opgewacht door de expeditieleden en de pers die natuurlijk een ander verhaal te horen kregen. De interne keuken moet immers verzwegen worden.
Zeven man op de top, met elf boven de achtduizend, iedereen terug in België een succes !
Maar de expeditieleider mag niet deelnemen aan de euphorie.
Een belangrijke verplichting ten opzichte van de sponsors waren de expeditiefilm, en de voordrachten. Marc Sebille maakt een prachtige film, waarmee meer dan tweehonderd voordrachten worden gegeven.
Eddy verbreekt alle contacten met de klimmerswereld. De waarheid kan of moet immers niet verdedigd worden.
Hij onderhoudt nog contact met Marc Sebille, Jean Delaruelle ondertussen overleden- en vooral met zijn echte vriend Franky Boeye.
Informatica was zijn stokpaardje. Het is dan ook niet verbazingswekkend dat hij een nieuwe loopbaan begint bij Hewlett Packard, één van zijn sponsors, en waar hij reeds les gegeven had op de technical desktops. Hij bouwt er een mooie carrière op als support manager voor de introductie van de eerste intel-based personal computers in 1983, bouwt het internationaal trainingscenter in Brussel op als training-manager, geeft cursus systeemadministratie op risk- en unixbased computers en specialiseert zich als consultant in systemdisaster en recovery.
Met zijn vrouw en kinderen loopt hij de GR 9- TMB - portes du soleil - dents du midi- GR 10 Alpin pass Route Zwitserland, enz.
Het is te danken aan Y.Brams en A.Hédiger dat we hem terug op de rotsen zien, hoofdzakelijk om een rapport en statistieken op te stellen in het kader van de aanvraag voor de klimtoelatingen in Dave, waar hij ondertussen woonachtig is. We zien hem ook meer en meer actief bij het natuurbehoud waar hij de klimactiviteiten verdedigt die bijdragen tot het beheer en het behoud van de rotsen. Hij volgt een cursus floristiek aan de universiteit van Namen en volgt de cursussen van G.Bungart betreffende het wetenschappelijk botanisch onderzoek in Freyr. Zijn ideeën en het werk dat hij verricht heeft aan de rotsen in Néviau is baanbrekend en een duidelijke demonstratie dat het anders kan dan op roofbouw gebaseerde principes. Alleen spijtig dat sinds hij er niet meer dagelijks aanwezig is sommigen demonstratief stokken in de wielen steken en de toestand opnieuw degenereerd.
Op belclimb bracht hij wat leven in de brouwerij, waar het trouwens kalm is geworden sinds hij hoofdzakelijk wandelingen en GPS-cursussen met de universiteit van Namen plant ...
